Afscheid Pai, Laos & Cambodja!

Aangezien mijn laatste verhaal alweer ruim 3 weken geleden was en we van Thailand, door Laos, inmiddels in Cambodja zijn, is het wel tijd voor een nieuw verhaal!

Vrijdag zouden we scooters gaan huren, maar ik moest eerst even langs een dokter, omdat er een infectie in mijn teen zat. Helaas is er niet gewoon een dokter, maar kun je gelijk door naar het ziekenhuis. Gelukkig spreek ik vloeiend Thai, not. En bijna alle borden waren in Thai. Beland bij de tandarts, die ons naar het goede loket wees. Gegevens genoteerd en door naar de volgende balie. Daar keek de zuster nogal vreemd naar mijn teen en gaf me een briefje waarmee ik naar de volgende balie kon. daar werd ik gewogen (altijd leuk) en daarna bloeddruk etc gemeten. Nummer 68 gekregen en naar huis gestuurd met de mededeling om rond een uur of 1,2 terug te komen. Prima. Weer een heerlijk ontbijtje gegeten met Froukje en Mindy & rond half 2 terug gegaan naar het ziekenhuis. Daar tussen de locals gaan zitten en maar wachten tot nummer 68 werd omgeroepen. Na een half uur was er weinig gebeurd, Maar naar de lelijke zuster aan de balie gelopen en nog een keer gevraagd of het werd omgeroepen. Ja hoor, mijn naam met nummer zou worden omgeroepen. Nog niks na een half uur. Nog een keer naar de lelijke zuster, die wat gilde naar een andere zuster. Toen mocht ik ineens bij wachtkamer 5 gaan zitten. Naast een man die boeren liet, te gek. Gelukkig sprak de dokter goed Engels, en die kwam tot de conclusie dat mijn teen open moest. Prima, doe maar. Jullie raden het al, dat kon natuurlijk niet. Een blauw kaartje gekregen, naar de lelijke zuster om het om te ruilen voor een rood kaartje & daarna naar de emergency room. Ja mensen, the emergency room. Daar hebben ze mijn hele voet schoongemaakt (mocht ook wel een keer) en de zuster verzekerde me dat het maar een klein beetje pijn zou doen. Waarna ze twee spuiten tussen twee tenen ragde. Ik vertrouw ze niet meer haha. Daarna had ik geen gevoel meer in mijn hele voet, dus wat erna gebeurde, deed inderdaad niet veel pijn. Verbonden, medicatie gehaald & de rekening betaald. Twee minuten buiten kwamen we erachter dat ik er toch niet op kon lopen, dus Anniek heeft nog krukken gehaald. Van die mooie houten. Terug naar de bungalow gewaggeld. Ondertussen vroeg iedereen of ik een motorbike accident had gehad, aangezien de helft van de mensen hier met verbonden armen/benen/weetikhetwat loopt. Nope, helaas.

Zaterdagochtend op tijd naar het ziekenhuis gegaan, om het opnieuw te laten verbinden. Daarna scooters gehuurd. De krukken gelaten voor wat het waren en achter op de scooter gesprongen, met een sok en een slipper. heel charmant. Het plan was om naar een hotspring en naar Pai canyon te gaan. De eerste hotspring was erg duur, dus verder gereden naar de volgende. Echt alles op de weg gezien. Olifanten, koeien die op de weg blijven staan. Gelukkig ben ik getraind in het wegjagen van koeien, met dank aan Irene haha. Eerst maar naar de canyon gegaan. Mindy en ik, de twee manken bleven achter, terwijl Anniek en Froukje de wandeling gingen maken. Daarna door naar de hotspring. Nog een keertje getankt voor de zekerheid. Vlak voor de hotspring, echt 5 meter, gleden Anniek en ik onderuit op de scooter. Gelukkig had iedereen iets mee om onze bloedende knieën te verbinden. Vooral heel hard gelachen, omdat ik er nu helemaal uitzag als een patientje. De hotspring bleek maar 30 centimter diep te zijn, een beetje een tegenvaller. Teruggereden, dit keer zonder ongelukken. 's Avonds nog naar Julia's geweest, waar Froukje ons over had verteld. Nog een Nederlander tegengekomen, die we ook hadden ontmoet in Chiang Mai. Hij had zijn voet verbrand in de hotspring, en moest ook een paar dagen elke ochtend naar het ziekenhuis.

De volgende ochtend dus gezellig samen op de scooter met lichtelijk stijve knieën naar het ziekenhuis gegaan. De zuster keek nog wat bedenkelijk naar mijn knieën, om deze vervolgens ook maar schoon te maken. Rest van de dag een beetje gehangen, gelezen. 's Avonds wederom wat wezen drinken (je moet toch wat met je dag).

Het is een beetje saai, maar maandag hadden we weer een dag waar we niet zoveel gedaan hebben. Dat gebeurt als je in Pai bent; je maakt erg veel plannen, maar er komt niks van terecht. Inmiddels denk ik erover om een bamboehutje te kopen & er voor altijd te blijven. En ik ben niet de eerste. Sommige mensen plannen een hele reis, maar blijven 8 maanden in Pai hangen. Het was tijd voor een feestje vandaag; ik kon mijn beide slippers weer aan! Hoera! Dit moest natuurlijk gevierd worden in de Bamboo Bar!

Dinsdag was onze laatste hele dag in Pai, helaas! We zijn hier al langer gebleven vanwege het ziekenhuisbezoek, maar ik zou hier nog wel een tijd kunnen blijven. Wat gegeten in een tentje, om vervolgens iedereen tegen te komen. Het lijkt wel of je in Westerbork op het terras zit soms. Mooi een beetje mensen kijken. Omdat we weer een erg inspannende dag hadden gehad, moesten we natuurlijk wat ontspanning hebben in de avond. Weer naar het relaxte jazztentje gegaan, samen met de Duitse broers en het Engelse stel. Gelachen om een heel verlegen Thais meisje dat burrito's verkocht. Als je er voorbij liep, sprong ze op en schreeuwde; Hello, burrito met een mooi Spaans accent.Overal wat gaan drinken om te eindigen bij Bamboo Bar. Daar kwam een man ouder dan 60, op crocs in de vorm van dinosaurusvoeten (geloof me, ik verzin dit niet.) het gesprek tussen mij en Hakan verstoren door in ons gezicht te boeren wanneer hij aan het praten was. (echt gebeurd!) Nog wat gedronken en naar huis gewandeld, om nog een midnightsnack in de vorm van noodles bij de 7/11 te halen.

Woensdag was het de dag van vertrek uit ons mooie bamboehutje in het relaxte Pai! Iedereen nog gezien, en het blijkt dat de Duitse broers (Hakan en Erkan) en het Engelse stel (Esme & Earl) vandaag ook vertrekken om naar Laos te gaan. Helaas wel verschillende organisaties, dus niet samen de 762 bochten overleven. Lekker in het busje, met maar 4 mensen. Onze chauffeur was de Thaise neef van Michael Schumacher, althans, dat dacht hij. Gelukkig zat ik voorin en heb ik zelfs nog even kunnen slapen. In Chiang Mai gewacht op de andere minivan, die ons naar een hostel bij de border bracht.

Na een kort nachtje op het ontbijt zitten wachten, waar de Engelsen en de Duitsers ook ineens aan kwamen zetten. Ontbeten, daarna met te veel mensen in een te klein bootje de Mekong oversteken. Alle formulieren voor een visum invullen en wachten maar. Weer in een ander busje dan de Engelsen en de Duitsers gezet. Gelukkig zaten we op dezelfde slowboat. Het begon goed, tot we na een uurtje varen ineens een eilandje ramden. Ik weet niet wat de bestuurder voor ontbijt had gehad, maar volgens mij was dit niet de bedoeling. Na een tijdje weer verder gevaren, en het uitzicht onderweg was echt heel erg mooi. Hele gezinnen in het water, woonboten, olifanten, alles hebben we voorbij zien komen. Omdat de reis veel te voorspoedig ging, moest na een tijdje natuurlijk de motor uitvallen. Terwijl sommige mensen flashbacks kregen van de Titanic, zat er weinig anders op dan wachten. Weer verder met de tocht, terwijl het langzaam donker werd. Na een uurtje of 8 kwamen we aan bij de tussenstop. Een hostel gezocht, gegeten en gaan slapen.

Vrijdag was het dag 2 op de slowboat. Gewapend met een tas vol eten en een opgeladen mp3speler aan boord gegaan. Nog een kadaver op de kop in de Mekong zien drijven, erg fijn op een lege maag. Wederom genoten van het mooie uitzicht. Na een reis zonder botsingen of uitgevallen motors aangekomen in Luang Prabang en op zoek gegaan naar een hostel. Wat gegeten en nog een biertje gedronken op het feit dat we de reis overleefd hebben. Ook even een rijk gevoel gehad, door 1 miljoen kip te pinnen. Helaas is dit maar 100 euro, maar het gaat om het gevoel.

Zaterdag was het tijd voor iets actiefs. Samen met Anniek, Esme en Earl fietsen gehuurd en door Luang Prabang gaan fietsen. Dit bleek niet zo groot te zijn, waardoor we een groot deel hebben gezien. DE ontdekking gedaan; ze verkopen hier Oreo-banana shakes. Bij deze roep ik iedereen op om de blender tevoorschijn te halen, bananen, Oreo's en melk erin te gooien en te genieten!
's Avonds hadden we het plan om te gaan bowlen. De kroegen gaan hier rond half 12 dicht en daarna gaat iedereen naar de bowling. Alleen wij waren er iets te vroeg, waardoor het erg rustig was. Ontdekt dat mijn talent toch echt niet bij bowlen ligt.

Aangezien we in Pai de waterval niet hebben gezien, moest dat nu maar in Laos. Met een tuktuk naar de waterval gehobbeld. Het eerste en beste meertje ingesprongen, om even af te koelen. Verder gewandeld en het Frankrijkgevoel kwam weer boven; watervallen beklimmen. (nee mensen, niet de hele grote, maar de kleintjes). Later nog naar boven gewandeld om de grote waterval vanaf boven te bekijken, om een geweldig uitzicht te hebben!
Vandaag was het dan tijd om echt een keertje uit te gaan. Whiskey en cola gehaald om te drinken in het guesthouse. We moesten een beetje op tijd beginnen, dus de fles whiskey was om 7 uur open. En als extraatje hadden we ook een flesje snakewhiskey. Ja, dat is whiskey met een dode slang erin. Iedereen moest natuurlijk een slok nemen. De smaak is het beste te omschrijven als een slok whkiskey die je neemt uit een asbak die al 3 jaar niet geleegd is. Omdat de smaak wat tegenviel, moesten we er op een andere manier plezier van hebben. De missie; de slang uit de fles peuteren. Dit is gelukt, waarna iedereen een fotoshoot met de slang ging houden (zie de foto's). Om 9 uur was het al tijd om op stap te gaan. In een 'club' beland, die om half 12 dichtging. Na een paar tuktuk drivers te hebben gevraagd of er niets te doen was, had Esme eentje gevonden. Hij zou ons naar een echte club brengen. Als het niet druk was, hoefden wij hem niet te betalen voor het ritje. Gelukkig was het druk en hebben we een erg leuke avond gehad met bijna allemaal locals.

De volgende dag superfit opgestaan na al het drankgeweld van de avond ervoor. Niet veel bijzonders gedaan. In het guesthouse een nieuw kaartspel geleerd; Yaniv. Een nieuwe verslaving is geboren. Yaniv is gonna take over the world! Misschien ben ik ook wel zo enthousiast omdat het eindelijk een kaartspel is wat ik kan winnen. Voor meer info; http://en.wikipedia.org/wiki/Yaniv_%28card_game%29

Dinsdag werd ik ziek wakker, waarschijnlijk de dag ervoor iets verkeerd gegeten. Heb ik dat ook een keertje meegemaakt. De rest van de dag weinig gedaan, vooral veel geslapen.

Woensdag was het tijd om te vertrekken naar Vang Vieng, het oord van het tuben! Afscheid genomen van de Duitsers & Engelsen, hopelijk komen we ze nog een keertje tegen tijdens het reizen. In een supermooie knalgele bus naar Vang Vieng gereden. Onderweg weer verbaasd over de schoonheid van Laos. Het is hier zo groen en mooi! Ook erg interessant om het leven van de mensen te zien. De hutjes waarin sommige leven zijn kleiner dan de hutjes waar wij een paar nachten in slapen. Best vreemd om je dat te beseffen. Aangekomen in Vang Vieng een heel fijn hostel gevonden en wat bijgeslapen.

En ja hoor, donderdag was het tijd om te gaan tuben. Lichtelijk beschaamd ernaartoe gegaan in een tuktuk. Na een paar drankjes was de schaamte weg en speelden we beerpong met 2 Deense meiden (Mille en Anne) die we in het guesthouse in Luang Prabang hadden ontmoet. De tube moest voor 6 uur ingeleverd worden, anders kreeg je een deel van de borg niet terug. Rond half 6 kwamen we erachter dat we nog niet eens de helft van het hele 'parcours' hadden afgelegd.

Tijd voor meer actie! Met Mille en Anne mountainbikes gehuurd vrijdag, om the blue lagoon te bezoeken. Na een hobbelige weg (ik begrijp de wielrenners met de zeemleren broekjes inmiddels) bezweet en onder het stof aangekomen bij Blue Lagoon. Daar een heerlijke duik genomen en in de zon gelegen. Na een tijdje luieren zijn we naar de grot gegaan. Ze verhuurden zaklampen bij de ingang, wat geen overbodige luxe was! Samen met Anne overal op en onder geklauterd. Onvoorstelbaar, dat het zo stil kan zijn in een grot, terwijl het echt een toeristische attractie is. Gelukkig waren er ook een groep Engelsen om de rust te verstoren. Als getrainde mountainbikers de terugreis aangegaan, wat ons achterste niet altijd waardeerde. Gelukkig was er een heerlijke, welverdiende douche.

Na het zuipgeweld en alle toeristen in Vang Vieng, waren Anniek en ik toe aan een beetje rust. Een bus geboekt naar Tha Khaek. Aangekomen in Vientaine, moest iedereen met bagage uit de bus. Op zoek gegaan naar de bus richting Tha Khaek, om erachter te komen dat iedereen weer dezelfde bus inkon. Een stukje verder gereden, waar we weer stopten. Een groot deel van de mensen moest overstappen in een andere bus, en de mensen richting het zuiden (wij dus) werder gedropt. Daar sta je dan, met al je bagage, midden op een kruispunt in Laos. Gelukkig waren we met een groep van 7 mensen. Na een halfuurtje wachten kwam er een minivan aan. Deze bleek vol te zijn. Bleek, want als er al 8 mensen inzitten, betekent natuurlijk niet dat er niet nog 7 bij passen. Bankje werd uitgeklapt, tassen op het dak, met zijn vieren op een bankje. 15 mensen in een minivan, past makkelijk! Naar een ander busstation gebracht, waar de stroom was uitgevallen. In het donker onze bus gevonden. Onze plekken bleken op de achterbank te zijn. Een poging gedaan om te slapen, om om 2 uur 's nachts in Tha Khaek aan te komen. Hostel gezocht en echt gaan slapen.

De volgende dag naar een ander guesthouse gegaan. Een beetje het stadje verkend. De mensen zijn hier niet echt gewend aan toeristen, aangezien iedereen naar ons zwaaide en lachte. Sommige kinderen gapen je aan. We waren van plan hier een tour te gaan doen, maar dit bleek erg duur te zijn. Besloten om de volgende ochtend door te gaan naar 4000 islands. Naar het busstation gewandeld, om daar te horen te krijgen dat ze geen bustickets van tevoren verkopen. Komt u de volgende dag maar terug mevrouw.

De volgende ochtend erg vroeg naar het busstation te gaan, om naar 4000 islands te vertrekken. Bus zag er prima uit, genoeg ruimte voor iedereen. Tot een bepaald moment. Werkelijk alles kwam de bus in. Zakken rijst, hele tassen met onbekende inhoud en vooral veel mensen. Je kunt natuurlijk niet te lang staan in een bus, dus wat doe je dan? Juist, daar zijn de krukjes voor uitgevonden. Al snel zat bijna het hele gangpad vol met mensen op krukjes. We moesten zelfs bij een shop stoppen om meer krukjes te kopen. Bij sommige stops waren de verkopers ook erg enthousiast. Ze kwamen met gebraden kippen op stokken en eieren op stokken naar de bus rennen, soms zelfs de bus in. En ze verkopen allemaal precies hetzelfde. Na deze enerverde rit kwamen we aan in Pakse. Een soort tuktuk genomen naar een bootje die ons naar 4000 islands zou brengen. In het donker over de Mekong gevaren, om aan te komen op Don Det. Hier een guesthouse gezocht en in slaap gevallen.

Volgende dag besloten om naar Don Khon te gaan. Sportief als we zijn, hebben we de 4 kilometer gewandeld. Daar een heel leuke kamer gevonden, met een hangmat en uitzicht op de Mekong. Daar waren we ook wel aan toe, na al dat gewandel. 3 dagen weinig gedaan, omdat er niet veel te doen is, heerlijk! Mille en Anne weer tegengekomen, waarmee we besloten om naar Cambodja te reizen.

Vrijdag was het tijd om Laos te verlaten en naar Cambodja te gaan. Na een boottochtje in een bus naar de grens gebracht. Omdat wij met een aantal mensen dachten geld te kunnen besparen door zelf ons visum te halen in plaats van dit te laten doen door iemand van de busmaatschappij, kon het wachten beginnen. Eerst een stempel om te vertrekken uit Laos. 2 dollar? Geen idee waarom, maar als een nors mannetje met mijn paspoort in zijn handen zegt dat hij 2 dollar wil hebben, dan geef ik dat. Door naar de visumaanvraag. Eerst moesten we bij een kraampje invullen dat je geen enge ziektes had, waarnaar je temperatuur gemeten werd. Kosten; 1 dollar. (rekenen jullie mee?) Visumaanvraag; 23 dollar. De laatste stempels; 2 dollar. Waar we dachten 10 dollar te besparen door alles zelf te regelen, bleek dit een schamele 2 dollar op te leveren. Maar ach, wie het kleine niet eert...
Door in de bus, waar we na een rit van 16 uur (geloof de mensen nooit als ze zeggen dat het 12 uur duurt, reken er maar gerust een paar uur bij) aangekomen in Siem Reap. Een aanval van tuktukdrivers terwijl we uit de bus kwamen. Eentje gevonden die ons naar ons guesthouse wilde brengen. Tenminste, dat dachten we. Hij wist nog wel een ander goed guesthouse. Nee, bedankt, we willen die. Waarna hij gewoon stil bleef staan. 'Zijn' guesthouse was echt veel beter. Na een hele hoop geouwehoer eindelijk weer verder gegaan en aangekomen bij het goede guesthouse.

Zaterdag op zoek gegaan naar een supermarkt. Lucky mall gevonden, waar we als kinderen enthousiast door de mall stuiterden. Ze hadden een echte supermarkt, halleluja! Van alles ingeslagen, om erachter te komen dat er een soort sushirestaurant was (met die lopende band!), all you can eat, 6,50. Als echte Nederlanders hebben we dit dan ook gedaan, met als gevolg dat we tonnetje rond naar huis liepen. Omdat het zo'n inspannende dag was geweest, zijn we onderweg gestopt voor een footmassage en een scouldermassage. 's Avonds nog wat cocktails gedronken om de dag af te sluiten.

Als je in Cambodja bent, moet je natuurlijk de Angor Wat zien. http://en.wikipedia.org/wiki/Angkor_Wat Fietsen gehuurd en een ticket voor 3 dagen gekocht. Wij dachten de 13 kilometer heen en 13 kilometer terug wel eventjes te kunnen fietsen. Ook in Cambodja nemen ze het niet echt nauw met de kilometertelling; het bleek ruim 30 kilometer te zijn wat we die dag hebben afgelegd. Bij de tempels overspoeld door kinderen en vrouwen die ons iets wilden verkopen. Allemaal genegeerd en lichtelijk vermoeid de tempels bekeken.

Omdat de zonsopgang bij de Angkor wat heel mooi blijkt te zijn, de volgende ochtend om 4 uur (en dat voor iemand die al moeite heeft met 7 uur) opgestaan. Weer op onze superfunky fietsen gepakt en in het donker naar de tempel gefietst. Helaas was het bewolkt, waardoor er niet veel te zien was. Rond half 6 begonnen aan onze tour. Gelukkig hadden we een tourguide bij ons, genaamd Anne, die met behulp van de lonely planet ons van alles wist te vertellen. Na een paar andere tempels te hebben bekeken, hadden we het rond 2 uur wel gezien. 's Avonds nog naar een weeshuis gegaan, waar ze elke avond een dansvoorstelling houden om geld in te zamelen voor het weeshuis.

Dinsdag was het de laatste dag van de tempels. Aangezien deze nog verder weg lagen, een kilomter of 30, besloten om een tuktuk te regelen. In een mooie paarse tuktuk langs allerlei tempels gereden. Nu heb ik het voorlopig wel even gezien met alle tempels.

We blijven hier nog een paar dagen, waar we hiernaar naartoe gaan is nog een verrassing, dit moeten we nog bedenken.

Foto's (ik zal ze binnenkort weer bijwerken) kun je zien op; http://www.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fplus.google.com%2Fphotos%2F106634377397101327972%2Falbums%2F5721148433812656113%3Fauthkey%3DCPTO_qe2r-vsiwE&h=9AQHyjRFi

Bedankt voor alle lieve reacties hier & op facebook!

Liefs, Marjolein