Woop Woop! That's the sound of the police!

Xin Chao! (oftewel hallo in het Vietnamees!

Na een maand is het toch wel weer tijd voor een verhaal, dit keer dus uit Vietnam.

Na al het tempelgeweld in Siem Reap heb ik woensdag maar besloten de chaos in mijn backpack te gaan opruimen. Dat was nogal een klus, wat een rommel past er in zo'n tas! Zat van alle marktjes en het winkelen ben ik nog niet, dus na het ontbijt weer naar een markt. Later in de middag hadden we nog een tour naar een floating village. Daar drijft dus echt alles, huizen, de school, winkels. Het kan dus zo maar zijn dat de kinderen elke dag op een andere plek les krijgen omdat de school wat weggedreven is. Beetje raar gevoel overgehouden aan de tour, omdat we min of meer verplicht werden wat voor de school te kopen in het winkeltje. Als we dat hadden geweten, hadden we wel wat dingen meegenomen van de markt. Maar goed, daar haddden we daar weinig aan haha.

Donderdag gingen de Deense meisjes (Mille & Anne) er erg vroeg vandoor om door te reizen. Wij hebben lekker uitgeslapen, relaxt dagje vandaag. Wat kaartjes geschreven, naar het postkantoor gesjokt. Aangezien dit toch wel erg vermoeiend was, waren we wel toe aan een massage. Dit keer geen normale massage, maar eentje door een blinde. Een best vreemde (ze betasten eerst je hele lichaam een paar keer) maar een goede ervaring. Helaas was ik zo stoer om te zeggen dat ik een sterke massage wilde, dat heb ik geweten! Lekker losgemasseerd een uurtje laten weer naar buiten gewandeld.

Vrijdag vertrokken wij dan ook uit Siem Reap, op naar de hoofdstad van Cambodja, Phnom Penh. Onze pick up was uiteraard te laat (het went echt haha). De bus stond gelukkig wel klaar. Ik zat er klaar voor, gaan! Dit deden we dan ook, de eerste tien minuten tenminste. We stopten langs de kant van de weg, een jongen kwam met steeds meer gereedschap de bus in. Helaas was hij niet zo handig, dus alle mensen + bagage gedropt langs de kant van de weg. Gelukkig was er binnen 10 minuten een andere bus & konden we verder naar Phnom Penh. Ik weet niet wat het is met Aziaten, maar ze houden nogal van karaoke. De karaoke ging dan ook aan (niet dat iemand meezong). Ik greep al snel naar mijn mp3speler, maar deze bleek leeg te zijn. Ik heb dus de rit moeten doorstaan met slechte muziek & later nog een slechtere comedy die schijnbaar erg grappig was. Mijn buurman bleef er bijna in.. Eenmaal in Phnom Penh weer besprongen door tuktuk drivers, naar ons guesthouse gebracht en verder weinig gedaan.

Zaterdag was het tijd voor cultuur. Vandaag wilden we het Tuel Slong (S21)museum en de killingfields bezoeken. Tuktuk geregeld die ons naar het museem bracht. Het is naar om te beseffen dat dit bedoeld was als een school, maar dat het in de tijd van de Rode Khmer een gevangenis van is gemaakt. Het was een heel indrukwekkend museum. De verhalen die er te lezen waren & vooral de foto's waren echt afschuwelijk.
De Duitse meisjes die we gister ontmoet hadden in de bus tegengekomen en besloten om met z'n vieren naar de killingfields te gaan. We zijn gaan onderhandelen met onze tuktukdriver, want wij wilden voor dezelfde prijs met zijn vieren naar de killingfields. Uiteindelijk stemde hij ermee in, maar hij was ineens niet meer zo vrolijk.
Bij de killingfields kregen we een audioguide in het Nederlands, zodat je zelf rond kon lopen in je eigen tempo. We hadden een soort Herman van Veen die het verhaal vertelde, waardoor het erg goed overkwam. Wederom zijn hier hele nare dingen gebeurd, ik ga het hier niet eens beschrijven. Compleet onder de indruk na een tijd weer in de tuktuk gestapt. 'Gelukkig' hadden we een leuke tuktukrit terug, waar we beland waren in de chaos die Phnom Penh heet. 's Avonds met de Deense meisjes uit eten gegaan bij Friends, een restaurant waar voormalige straatkinderen werken. Veel te veel geld uitgegeven, maar het was de moeite waard!

Zondag de Duitse meisjes weer ontmoet om te gaan ontbijten. Daarna maar weer naar een markt gegaan, eerst de Central Market. Alsof een markt niet genoeg was, doorgegaan naar de Russian Market. Hier werden we naartoe gebracht door een vrouwelijke (!) tuktukdriver. Veel van hetzelfde gezien, bijna zo'n 15 armbandjes gejat, omdat ik niet doorhad dat ik de ring waar ze aanzaten nog in mijn handen had toen ik het even moest vasthouden haha. In het guesthouse de Deense meisjes weer ontmoet, samen wat gaan eten bij een straattentje (na ons luxe diner van gisteren). Op zoek gegaan naar happy hours, cocktails gedronken voor weinig geld. Nog een paar jongens tegengekomen & op zoek naar een club gegaan. De eerste bleek heel rustig te zijn, dus door naar de tweede. Met 6 mensen in de tuktuk naar een volgende club. Hier bleek een hele groep Japanners te zijn, die hun eigen manier van dansen hadden haha. Terug gegaan met de tuktuk en bij de plaatselijk Febo nog wat gegeten. Later nog geprobeerd om een carriere als tuktukverkoper te beginnen, dit tot hilariteit van de meeste mensen.

Maandag hadden we bedacht maar eens een visum voor Vietnam te regelen. Aangekomen per tuktuk bij de ambassade bleek deze net dicht te zijn. Daar sta je dan. Op tijd opgestaan voor niks. Terug naar het guesthouse, waar we maar hebben bijgeslapen. 's Middags alweer naar de Central Market gegaan (blijft leuk). Tickets voor de bus naar Sihanoukville geboekt & 's avonds in het guesthouse nog naar de Titanic gekeken, samen met best veel mensen (ook mannnen!)

De wekker ging dinsdag weer lekker op tijd. Onze pickup was wederom te laat, waardoor we moesten overstappen op de goede bus midden op de weg. Why not? Aangekomen in Sihanoukville naar Vietnamees Consulaat gegaan, waar ons visum binnen 10 minuten in ons paspoort stond. Daarna door naar een hostel, welke in de Lonely Planet stond. Deze was onder construction, maar we konden er wel slapen. Gelukkig was de eigenaar, die overigens ook dokter was, erg enthousiast. Hij noemde zichzelf ook wel dokter Happy. Goed. Lekker op het strand gelegen met een biertje, niks mis mee! De nacht was interessant, omdat het dak niet helemaal dicht was, hadden we 's nachts bezoek van een kat, terwijl het nogal onweerde.

Woensdag dus ietwat gebroken opgestaan, om naar de eilanden te gaan! Monkey Island (Koh Rong) stond als eerste op het programma. Aangekomen kwamen er twee meisjes op ons af of we al een plek hadden om te slapen. Zij hadden een bungalow aan het strand, maar zochten meer mensen om de kosten mee te delen. Prima! De rest van de dag lekker op het strand gelegen. Uiteindelijk met 9 mensen in de bungalow geslapen.

Na een interessante nacht (wij lagen met 4 mensen overdwars in een tweepersoons bed, 1 iemand lag op de grond en de rest verdeeld over de andere twee bedden) bleek bijna iedereen die dag te gaan verhuizen. Vlakbij een andere kamer gevonden, dus spullen gepakt en verhuisd. De hele dag weer wat gezwommen en bijgekleurd. Heerlijk dat je op een eiland bijna niks te doen hebt. Later op de middag besloten om te gaan volleyballen met de Monkey Rules; verliezende team betaald het bier & de laatste die in het water is haalt het bier. Het eerste potje heb ik maar even overgeslagen, maar de andere fanatiek meegedaan (nou ja, fanatiek). Eenmaal in het water met een koud biertje kwamen we in gesprek met Pierre, een duikinstructeur. Eigenlijk wilde ik gaan snorkelen, maar toch besloten om een introductieduik te gaan maken!

Vrijdag was het dan zover; ik zou mijn eerste duik gaan maken! Na een snel ontbijtje naar het Koh Rong Dive Center gegaan. Zo'n supersexy wetsuit aangetrokken. Daarna met alle andere op een boot. Samen met Mille (Deense) ging ik de introductieduik maken, Simon was onze instructeur. Hij legde van alles uit, waarvan ik na een minuut alweer de helft vergeten was. Na een tijdje varen mocht de wetsuit helemaal aan & was het tijd om alles aan te doen. Lichtelijk uit balans (zwaar!) mag ik mij in het water laten vallen. Niet helemaal overtuigd dat ik niet direct zink doe ik het maar. Gelukkig blijf ik drijven. Na heel charmant in het duikmasker te hebben gespuugd (sorry mama!) is het tijd om onder water te gaan & te gaan ademen door het mondstuk. Dit voelt wat vreemd. Het was de bedoeling dat we op onze knieen op de bodem gingen zitten. Mijn loodgordel was helaas niet zwaar genoeg, waardoor Simon me naar de bodem moet sleuren. Onder water wat dingen geoefend. Na een aantal minuten tijd om weer aan boord te gaan om verder te gaan voor onze eerste echte duik! Alles weer aan, en weer het water in. De eerste paar meters last van mijn oren, maar na een paar keer klaren gaat dit beter. Simon houdt Mille en mij in het begin nog vast, maar na een tijdje mogen we dan samen, hand in hand, verder. Heel gaaf! Ik zwem de hele tijd voorop & op een gegeven moment zie ik ineens niemand meer. Heel fijn, onder water, eerste duik & je bent de rest kwijt. Gelukkig duiken de gele flippers van Simon al snel weer op, ik ging iets te snel, haha oeps! Na 47 minuten duiken op een diepte van 7.8 meter is het tijd om weer naar boven te gaan. Het was een geslaagde duik & Simon is trots op ons! Terug aan boord voel ik me niet echt lekker, misselijk en veel last van mijn oren. Ik besluit dan ook om de tweede duik niet te doen. Heel jammer, maar ik kan me er echt niet toe zetten. Ondertussen moedigen alle instructeurs me aan om over te geven in het water; feed the fish! Op de terugweg gebeurt dit helaas ook. Terug aan land voel ik me gelukkig wel gelijk weer beter. 's Avonds nog wat gedronken met Pierre.

Zaterdag was het tijd om afscheid te nemen van Monkey Island. Terug met de boot naar Sihanoukville. Het goede voorbeeld van meerdere mensen gevolgd, twee reddingsvesten op de grond gelegd & slapen maar! In Sihanoukville weer op zoek gegaan naar een guesthouse. Ticket geregeld om de volgende dag naar Bamboo Island te gaan & weer heerlijk gegeten bij een straatstalletje!

Bamboo Island! Zondag gingen we dan eindelijk. De tip had ik gekregen van Zack, een Amerikaan die we in Luang Prabang hadden ontmoet (de Yanivman). Op aanraden van onze pickup nog wat alcohol ingeslagen. Het bleek dat we op de boot zaten voor dagjesmensen. Wat inhield dat we na een tijdje varen stoppen om te gaan snorkelen. Gelukkig had ik mijn bikini al aan & dus ook maar het water ingesprongen. Daarna door naar Bamboo Island. Na een kwartiertje wandelen door het bos aangekomen aan de andere kant van het eiland. Een geweldige bungalow; aan het strand met twee hangmatten! Lekker niks gedaan, er is namelijk echt niks te doen, behalve relaxen. En er was een volleyballnet. Later dus maar weer een poging gedaan met wat Engelsen. Later op de avond de whiskey van 1,50 dollar maar eens geprobeerd, deze was ook nog echt lekker! Rond 11 uur ging de generator uit, de kaarsen gingen aan & de gitaren kwamen erbij.

Maandag toch maar onze mooie bungalow verlaten om naar de dorm te verhuizen, scheelt toch wel wat geld. Na een heerlijke ochtendduik toch maar even wat bijgeslapen. Later nog in de hangmat gelegen, volleyball gespeeld & moekie gebeld, omdat ze jarig was. Aangezien dit het derde opeenvolgende jaar is dat ik er niet ben op haar verjaardag, dit proberen goed te maken door haar toe te zingen, eerst in het Nederlands & later in het Deens.

Dinsdag besloten om de Bamboo Island uitspraak toch maar na te komen; one more day. Anniek ging al wel terug naar het vasteland, omdat haar visum voor Vietnam eerder ingaat. De hele dag wederom weinig gedaan, beetje lezen, over de zee staren en zwemmen. Ik kan er wel aan wennen.

Woendag was het dan toch tijd om Bamboo Island te verlaten. Onze boot vertrok om 2 uur, en de lucht was al wat aan het betrekken. Toen twee Belgen er ook nog achterkwamen dat de slechtste plek waar je kunt zijn met onweer open water was, zat de sfeer er lekker in. Gelukkig bleek het allemaal mee te vallen. Natuurlijk stopten we weer onderweg om te gaan snorkelen. Terug in Sihanoukville wilden we eigenlijk gelijk door naar Kempot, maar dit bleek alleen de volgende dag te kunnen. Guesthouse gezocht & nog wat gaan eten.

En ja hoor, de wekker ging weer veel te vroeg donderdag. We stonden lekker op tijd klaar, maar het busje kwam niet opdagen. En het bookingsoffice ging pas een uur later open. Er zat dus weinig anders op dan wachten. Gelukkig kwam de minivan eraan. Ons tussen de andere mensen gepropt & er bleek ook weer een monsterkind in de bus te zitten, die de helft van de rit heeft lopen krijsen. Op een gegeven moment stopte de chauffeur zelfs het busje, omdat ze dachten dat er iets ernstigs was. Guesthouse gezocht, Anniek weer ontmoet & een tour geboekt.

Vrijdag de dertiende was het tijd voor de countryside tour. We hebben ook gelijk maar de boot naar Vietnam geboekt. Als eerste zijn we naar een elephantcave gegaan, waar we gelijk werden bestormd door kleine kindjes. Die hebben ons rondgeleid. Hierna naar een moslimdorp, waar ze druk waren met het roosteren van pinda's. Maar wat ingeslagen voor de rest van de dag. Door naar de pepper * fruitfarm, waar we echt alles moesten proeven van de tuktukdriver. Ook voor het eerst Durian geproefd, de stinkvrucht. Het smaakt een beetje naar te lang doorgekookte prei, niet mijn ding. Daarna door naar Kep. Het plan was om hier een paar dagen naartoe te gaan, maar ik ben blij dat we dit niet hebben gedaan. Het strand was echt niks vergeleken bij de eilanden. Toch maar even gezwommen, waar we een soort attractie waren in onze bikini's. Als laatste nog naar de zoutvelden geweest.

Zaterdag ging Anniek weer verder. De Deense meiden & ik wilden graag Khmer Newyear vieren & vandaag was er een feestje waar we met een groep van ons guesthouse naartoe zijn gegaan. Einde van de middag ernaartoe gewandeld & beland in het feestje. Het leek een soort konninginnedag; er waren allerlei spelletjes, van touwtrekken tot zaklopen. Ook werden we door de kinderen met talkpoeder bestrooid. Later dachten een paar Westerse meisjes (waaronder ik) dat we de plaatselijke jongens wel konden verslaan met touwtrekken. Dit was helaas niet het geval haha. Ook het dansen was een groot onderdeel van het feestje. Niet dat ze losgaan, maar het is heel rustig. Natuurlijk konden we ook hier niet achterblijven & dansten we vrolijk rondjes om een stoel (?). Rond middernacht was het meeste wel voorbij & zijn we teruggegaan.

Zondag ging de wekker weer veel te vroeg, onze 3 daagse tour naar Vietnam zou beginnen. Vandaag gingen we eerst terug naar Phnom Penh. Terwijl de bus een erg korte tussenstop maakte, ging mijn buurman even naar buiten. De bus ging verder, zonder hem, maar met zijn laptop naast me. Naar voren gegaan & op hetzelfde moment kwam mijn buurman achterop een scooter er al aanscheuren. Aangekomen in Phnom Penh werden we ergens gedropt, het bleek onze slaapplek voor de nacht te zijn. De rest van de middag wat door Phnom Penh gewandeld.

Wat een verrassing; we moesten er weer erg vroeg uit! Na het ontbijt in een minivan gedropt, zonder echt te weten wat het plan was. Na een tijd op een boot gezet die ons naar de grens zou brengen. Uitgecheckt uit Cambodja & later ergens anders onze paspoorten afgegeven om alles te laten checken. Daarna met z'n drieen op onze priveboot naar Chau Doc gebracht. Wat een chaos met alle scooters & dan zijn we nog niet eens in Ho Chi Minh City! De rest van de dag wat rondgestruind.

Goodmorning Vietnam. Dinsdag in de vroege ochtend een tour gehad & daarna bij ons guesthouse gewacht op de pickup voor HCMC. Gelukkig was er veel plek in de bus, waardoor we lekker konden slapen. Aangekomen in HCMC een taxi genomen & Anniek weer ontmoet. In Pham Ngu Lao (backpackersbuurt) een guesthouse gezocht. Een chille kamer gevonden met; koelkast, airco, computer & een balkon! En gratis 7 katten als huisdier. Als we over straat lopen op zoek naar wat eten, komen we Esme & Earl ineens tegen! We hebben hen in Pai ontmoet & ik wist dat ze vanavond de bus naar Cambodja zouden nemen, maar dit is wel heel toevallig. Weer afscheid genomen. 5 minuten later zie ik ineens de Duitse broers (Hakan en Erkan) & Tibo op straat lopen. Heel vreemd. Ik wist dat iedereen in HCMC was, maar om elkaar dan binnen 5 minuten tegen te komen. Eerst wat gegeten en daarna wat gedronken met Hakan, Erkan & Tibo. Als we daar zitten, lopen Esme en Earl ineens weer langs, hun bus gaat een paar uur later pas. Een Pai/Luang Prabang reunie in HCMC. Helaas moeten Esme en Earl na een tijdje weer weg. Ik ben later nog met Hakan, Erkan & Tibo naar een club gegaan, waar we bekende Vietnamese acteurs tegenkwamen (althans, dat beweerden ze). Na een leuke avond met veel foto's maar met de taxi teruggegaan.

Woensdag; wederom tijd voor cultuur! Naar het Reunification Palace gegaan, wat er volgens Anniek en mij nog het meeste uitzag als een van der Valk hotel. Een tour gedaan, waarbij we echt alles hebben gezien. 's Avonds biertjes gedronken op ons privebalkon, weer op straat wat gedronken (plaatselijke rum) & uiteindelijk beland met wat mensen in bar ergens op een dak.

Donderdag werd niemand heel fit wakker. Na een stevig ontbijt wat door HCMC gewandeld. Erg mooie schilderijen gezien. Helaas, ik ga er niet 3 maanden mee rondzeulen. Op onze weg nog een bakkerij tegengekomen (halleluja!). Het is niet te vergelijken met het brood van Pepping, maar toch best lekker (zoet!).

Vrijdag was het tijd voor een van de toeristenattracties van HCMC; Cu Chu tunnels & het War Remnants museum. Eerst met een tour naar de tunnels gegaan; waar onze tourguide de halve busreis vroeg of we wel eens wat geprobeerd hadden (Have you ever tried...?) Toen hij er na een tijdje achter kwam dat niemand antwoordde, staakte hij zijn toespraak maar. De tour was best interessant, al moesten we soms best haasten om de andere groepen voor te blijven. Misschien had dit ook te maken met het feit dat onze tourguide het laatste deel van zijn zin standaard herhaalde. Nadat we door een tunnel gekropen waren, zijn we weer in het busje gestapt & gedropt bij het War Remnants Museum. Dit was een erg indrukwekkend museum, met veel gruwelijke foto's. Maar goed om gezien te hebben, om zo wat meer te weten te komen over de oorlog.
Na al de deprimerende dingen nog een heerlijke massage gehad voor 5 dollar!

Zaterdag; doei HCMC! We gingen door naar Mui Ne. Dit zou een stadje zijn met veel strand. Wat niemand verteld had, is dat het bevolkt was door hordes Russen. Vandaag wat op het strand gewandeld & Hakan, Erkan & Tibo weer ontmoet.

Zondag wilden we graag naar de zandduinen. Omdat we het wel even gehad hadden met tours, hebben we scooters gehuurd. Na alles bekeken te hebben, wilden we testen hoe hard we eigenlijk konden op de scooters. Ik zat achterop bij Anniek, en ben tevreden over het resultaat. Vlak voor de bocht toch maar wat zachter gaan rijden. De titel van dit verhaal is natuurlijk niet voor niets,want na de bocht bleek er politie te staan, die naar ons zwaaide. Als modelburgers gingen wij naar de kant, waar de ellende begon. Ze wilden de scooters in beslag nemen omdat Mille en Anniek geen bromfietscertificaat hadden. Uitgelegd dat als je in Nederland en Denemarken je rijbewijs hebt, je ook scooter mag rijden. Daar waren ze het niet mee eens & ze wilden de scooters 10 dagen in beslag nemen. Daar waren wij het niet mee eens, dus ik heb de sleutels maar uit de scooters gehaald & bij me gehouden. Anniek had ondertussen op aanraden van de 'politie' de eigenaar van de scooters gebeld, hij zou er wel aan komen. Na een paar minuten begon het ons te dagen dat ze gewoon geld wilden, maar dit wilden wij niet. Dus lekker stug blijven volhouden, waar zij wat zenuwachtig van werden. Helemaal toen we naar hun identificatie vroegen & dit oude bleken te zijn. Na een tijdje mochten we ineens weg, zonder wat te betalen & op voorwaarde dat we maar 20 kilometer per uur zouden rijden. Ja hoor, prima! Niet dus. Na ons avontuur de rest van de dag niet bijzonder veel meer gedaan.

Zo, dit is wel even weer genoeg. Ik zit hier tussen de gamende Vietnamesen te zweten, het is hier echt heel warm (sorry!) Het volgende verhaal zal ook gaan over de Easyrider tour die we hebben gedaan (3 dagen achterop een motor door Vietnam!)

Tam biet!

Liefs, Marjolein